18 dec Lithopedion

Er is een versteende foutus aangetroffen in het lichaam van een 80 jarige vrouw. In Colombia weliswaar, maar toch. De werkelijkheid is altijd nog gekker dan je als schrijver kunt verzinnen. Een versteende foetus. Ik laat de woorden op me inwerken. Bij een foetus denk ik aan een wazige wolk op een röntgenfoto, aan een doorschijnend schepsel dat in het vruchtwater zweeft. Dat het kan, verstenen in een baarmoeder. De aandoening wordt in medische termen lithopedion genoemd, Oudgrieks voor versteend kind.

Het was natuurlijk een kind dat niet geboren mocht worden. Althans, waarvan de eventuele geboorte niet voor alle betrokken partijen gewenst was. De draagster van de vrucht was intens verliefd op de verwekker, die op zijn beurt ook intens verliefd was op haar maar tegelijkertijd ook intens getrouwd met een andere vrouw op wie hij al lang niet meer zo intens verliefd was maar met wie hij wel twee leuke kinderen had. En het gezinsgeluk stond voorop. Slechts één keer hadden ze, na maanden om elkaar te hebben heengedraaid, de liefde bedreven in een vochtig hotelletje aan de rand van de stad. Hij had bielzen van armen, ze had bijna geen adem kunnen halen toen zijn greep zich gedurende het liefdesspel verstevigde. Toen ze wakker werd was hij alweer verdwenen. Ze overgoot zichzelf met Tequilla en leefde een paar weken in gloeiende hoop, ze was immers in haar vruchtbare periode. Maar de ongesteldheid, of wat er achteraf gezien voor doorging, diende zich gewoon aan op de dag dat ze dat gewend was. Wederom overgoot ze zichzelf met Tequilla, daarna ging ze over tot de orde van de dag.    

Natuurlijk, er waren andere mannen geweest. Maar hun haar was minder zwart, hun greep was minder stevig en ze hadden niet naar haar gekeken zoals hij dat kon. Eén voor één had ze ze weggejaagd, want als het niet perfect was dan hoefde het voor haar niet. Zo waren de jaren verstreken. Ze was niet verbitterd, ze was niet ongelukkig, maar ze was wel alleen.

Alleen, met haar kind van steen.