21 mrt Hondjes

Soms kan ik jaloers zijn op het gemak waarmee andere mensen bijzondere of opvallende kledingstukken dragen. Zo keek ik ook naar de foto van Rascha Peper in de NRC van afgelopen dinsdag. Nadat ik van de schok van haar overlijden was bekomen intrigeerde haar truitje mij enorm. Het is een truitje, of liever gezegd vestje, dat ze bijna zeker weten bij de H&M heeft gekocht. Ik heb het volgens mij zelfs in handen gehad en gedacht; dit is een grappig truitje. Ik ben echter niet tot aanschaf overgegaan omdat ik vervolgens dacht; wat doet dit truitje met mij? Neemt mijn omgeving mij nog wel serieus als ik een hondentruitje aanheb? Ik hoorde het mijn zusje al zeggen; ga je solliciteren bij het asiel? Nee, het was niet mijn truitje.

Het is daarentegen wel helemaal het truitje van Rascha Peper. Soeverein staart de schrijfster  in de lens. Ik draag een trui met hondjes ja, nou en, zie je haar denken. Of, waarschijnlijker nog, ze dènkt helemaal niet aan die trui met hondjes, ze draagt hem gewoon. Ze heeft er een vilten bolletjessjaal bij omgeslagen. Peper was een ravissante verschijning, aldus Elsbeth Etty in het begeleidende artikel. Ik geloof Etty graag maar tegelijk associeer ik ravissant ook met een soort lompheid en directheid terwijl ik Peper (als schrijfster) eerder als bedachtzaam zou bestempelen. Ravissant of niet, ondanks de opmerkelijke combinatie van de trui en de sjaal wordt de aandacht bij de foto toch vooral naar het gezicht van Peper getrokken. Ze heeft een peilende en verwachtingsvolle blik, hoewel ze op het moment dat de foto werd genomen als ik het goed heb al wist dat ze ernstig ziek was. Ze denkt overal het hare van zonder arrogantie uit te stralen. Het is een hoofd vol verhalen dat je ziet, waarvan het zo jammer is dat we er geen kennis meer van  kunnen nemen. Haar mooie boek Oesters was het eerste boek dat ik destijds las met mijn boekenclubje en Wie scheep gaat is tijdens een familievakantie collectief verslonden. In de zomer verschijnt postuum haar laatste roman; Handel in veren. Een spannende titel, geschreven door een vrouw die een hondenvestje kan dragen zonder dat ik me afvraag of ik haar wel serieus kan nemen. Respect, Rascha!