24 dec Aluminiumfolie

Wij deden thuis niet aan knutselen. Er werd geknutseld in knutselclubjes en die clubjes hoorden meestal bij de kerk en daar waren wij niet van. En in orthodox alternatieve gezinnen, waar zelfgehaakte gordijntjes voor de ramen hingen, werd geknutseld, en wij waren geen orthodox alternatief gezin. Oftewel, knutselen was iets wat andere mensen deden.

Toch zijn er in elk mensenleven momenten waarop geknutseld moet worden. Als je een surprise moet maken voor school bijvoorbeeld. Wanneer dat moment zich bij mij thuis voordeed dan haalde mijn moeder, met een triomfantelijke glinstering in haar ogen, de cellotape en het aluminiumfolie tevoorschijn. Ze serveerde thee met melk en pepernoten en keek ons vervolgens verwachtingsvol aan. We waren meestal snel klaar met onze surprises want wij hielden erg van buitenspelen.  Ik herinner mij een voetbalschoen en een televisietoestel van aluminiumfolie. In de klas was het altijd snel duidelijk  welke surprise van mij was.

Van huis uit ben ik dus een knutselscepticus. Dit jaar moest mijn dochter voor het eerst een surprise maken. Heel even dacht ik aan de ijzeren voorraad aluminiumfolie in onze kelderkast. Maar ik vermande me en stapte op de fiets, naar de Pipoos in de Grote Houtstraat. Pipoos is de knutselhemel op aarde. Als je geen acht slaat op de tapijttegels dan word zelfs de grootste knutselscepticus hebberig in de Pipoos. Maar ik wist mij in te houden, ogen zijn groter dan monden enzo, en keerde huiswaarts met een paar rollen gekleurd papier. Onder het genot van kopjes thee en pepernoot knutselden mijn dochter en ik haar surprise in elkaar. Een televisie, want van een sterk concept hoef je geen afstand te doen. Ze bedacht zelf net op tijd dat er een afstandbediening bij moest.

Verrukt over het mooie resultaat belde ik mijn zusje. Die had net haar dochter en een vriendinnetje aan het knutselen gezet. Met karton, cellotape en aluminiumfolie.